Rozdział 12.

Narieen - Dziękuję za ten długi i niepomiernie budujący komentarz. Dzięki Tobie nabrałam ochoty na ponowne zabranie się za siebie i zawróciłam wena z wakacji. Dziękuję.

Zaczął się wrzesień, szkoła, a ja mam kryzys. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić i odechciewa mi się pisać, ale na szczęście dwa rozdziały mam napisane z zapasem. Ciekawe tylko, czy będą opublikowane tu takie jakie są, czy totalnie pozmieniane... Zobaczymy.

A więc zapraszam na kolejny rozdział!

_________________________________________

Rozdział 12. "Propozycja"

Następnego dnia w szkole, w porze śniadania, cała szkoła stała przed drzwiami do Wielkiej Sali. Prefekci próbowali otworzyć drzwi, ale nadaremno. W końcu, znudzony patrzeniem Draco, podszedł do drzwi.

- Mogę?

- Próbuj - powiedział zrezygnowany prefekt Krukonów i odsunął się w bok.

Draco wzruszył ramionami i położył dłonie na klamce. Zamek odskoczył, a blondyn naparł na drzwi. Otworzyły się z lekkim skrzypnięciem, a Ślizgon zauważył zwierzęta czmychające pod stoły, a następnie pod ścianę. Uśmiechnął się i zmieszał z tłumem wlewających się do sali osób.

- Ej, czy to przypadkiem nie Weasley? - rozległ się czyjś rozbawiony głos.

- Tak, to on - potwierdził inny.

- A czy to nie jest Zabini? - wstała jedna z Puchonek podnosząc jakąś kartkę do góry.

- Tak. Zabini i Weasley. Kto by pomyślał…

- Ciekawe od jak dawna to trwa…

- Kto o tym wiedział?

- Kto rozprzestrzenił te zdjęcia?

Nagle cała Wielka Sala zamilkła wpatrując się w osobę, która właśnie stanęła w drzwiach. Był to Ron. Bardzo niewyspany Ron. Wszyscy nagle zaczęli rozmawiać, a harmider wzrósł dwukrotnie.

- Dlaczego on tak wygląda?

- Gdzie spał, bo podobno nie wrócił do dormitorium…

Najróżniejsze plotki krążyły na jego temat. Prawdę znali tylko ci co powinni i nikt więcej się nie dowie. Tak było najlepiej.

***

Ron powoli podszedł do swojego stołu w towarzystwie szeptów i krzywych spojrzeń. On jednak zdawał się ich nie zauważać. Kiedy zajmował miejsce rozejrzał się dookoła i zobaczył pośród Gryfonów blond czuprynę.

Momentalnie jego twarz przybrała czerwony odcień.

- Malfoy - warknął Ron stając nad Ślizgonem.

- Tak, Weasley? - zapytał spokojnie blondyn przeciągając głoski. Nawet nie zaszczycił rozwścieczonego chłopaka spojrzeniem.

- Co… ty… - Ron wściekał się coraz bardziej tym, że Malfoy czuł się przy tym stole jak u siebie. Zaciskał i rozwierał pięści.

- Pytasz co ja tu robię? Siedzę, jeżeli nie widzisz. Czasem należy udać się do okulisty. Problemy ze wzrokiem mogą być uciążliwe i pogłębiać się z wiekiem - mówił Draco tonem znawcy.

- Nie odzywaj się do mnie! - krzyknął rudzielec.

Malfoy po raz pierwszy od początku tej rozmowy odwrócił się i spojrzał z pełną powagą na swojego wroga. Ten speszył się pod wpływem tego wzroku i wręcz puścił się biegiem ku drzwiom sali.

- O co mu poszło? - zapytał Harry’ego zdezorientowany Malfoy.

- Hmmm… Może o to, że przysiadłeś się do nas, jesteś Ślizgonem, Śmie… - przerwał Harry, ale po chwili kontynuował - moim chłopakiem i zadajesz się z nami, jego przyjaciółmi. Ubzdurał sobie, że chcesz nas mu odebrać - dokończył i westchnął.

- No tak. A on ma Zabiniego. Najwyraźniej murzynek mu nie wystarcza… - pokręcił smętnie głową w zadumie, ale po chwili uśmiechnął się szeroko. - Ale dobry miałem pomysł? - zapytał, a w odpowiedzi usłyszał pomruki zgody, zobaczył potakiwanie głowami i uśmiechy.

- Biedny Zabini - powiedział Harry i ruchem głowy wskazał na stół po przeciwległej stronie sali.

Blaise siedział tam gdzie zawsze, ale obok niego nie było żywej duszy. Zupełnie jakby wszyscy wyparowali, albo bali się przesiadywać z kimś kto spał z wiewiórem. Co z tego, że ten się wszystkiego wypierał. Są zdjęcia, są dowody. Nic więcej nie trzeba.

- Chyba nikt nie chce się do niego przyznać - westchnął mało zmartwiony Malfoy.

- Jakże mi jest z tego powodu bardzo… wszystko jedno - zaśmiał się Harry. - Należało mu się.

- I kto jest teraz górą? - zapytał głośno Draco.

- My! - krzyknęli wszyscy zgodnie i stuknęli się kubkami w toaście.

***

Kolejne tygodnie mijały i stały się rutyną. Jedyną rzeczą jaka zmieniała się na przestrzeni tygodnia, to były lekcje, ewentualnie w weekendy ich brak. Po zajęciach spotykali się wszyscy razem w Pokoju Życzeń i przesiadywali tam do późnych godzin nocnych. W większości jednak odrabiali lekcje. W tak dużej grupie łatwiej było zawsze coś wymyślić lub zerżnąć od kogoś połowę wypracowania, a drugą dokończyć od kogoś innego. Mniej więcej koło pierwszej, drugiej w nocy zabierali się do swoich pokoi wszelkimi znanymi skrótami, a Harry i Draco raz spali na wieży, a raz w lochach.

Jeszcze jedna rzecz stała się dla Pottera rutyną. Musiał codziennie rano iść do toalety. Było mu po prostu najzwyczajniej w świecie niedobrze. Na początku myślał, że to kwestia zatrucia i nie dopuszczał do siebie innej myśli. Stwierdził, że przeczeka, a jeżeli nic się nie zmieni, to pójdzie do Severusa, niech go zbada.

Piątkowy i sobotni wieczór spędzali w klubie. Niestety Harry zazwyczaj zostawiał ich i przesiadywał cały wieczór w biurze załatwiając sprawy płac, kontraktów, koncertów. Wiele znanych kapel chciało występować u niego, a on musiał dobrać dogodne dla siebie i dla nich terminy. Bywało jednak, że schodził na salę, a w tedy nie było szansy się do niego dopchać ze względu na klubowiczów, którzy chcieli z nim porozmawiać na temat zorganizowania urodzin, wieczoru panieńskiego lub kawalerskiego.

Harry i Draco ciągnęli swój związek, w zasadzie nie wiedząc, co ich łączy. Obaj wiedzieli, że przepadli, ale nie byli pewni uczuć drugiej osoby i mijali się. Spędzali razem czas, ale tak naprawdę byli osobno. Związek, który stworzyli żeby dopiec Blaisowi przerodził się w miłość, ale żaden z nich nie chciał się do tego przyznać.
***

Był spokojny grudniowy poranek. Harry przeciągnął się i przytulił do pleców drugiego chłopaka leżącego w łóżku. Ten mruknął coś niewyraźnie i odwrócił się twarzą do Gryfona. Potter otworzył oczy i zobaczył przed sobą twarz Voldemorta na ciele Malfoy’a. Lord patrzył na niego swoimi krwistymi oczami osadzonymi w wężowej twarzy w kolorze zielonym.

- Buu - powiedział, a Potter odskoczył od niego i spadł z łóżka. - Co… do cholery, co się dzieje? - zapytał zanim zdołał to przemyśleć.

- No cóż. Jakby to powiedzieć… Wlazłem ci do głowy - powiedział spokojnie Tom. Wyszczerzył zęby w czymś, co miało wyglądać na miły uśmiech, ale przypominało bardziej skrzywienie się na coś gorzkiego bądź kwaśnego.

- Fajnie ci się w niej siedzi? - sarknął i wstał z podłogi.

Zauważył, że nie znajduje się już w swojej sypialni, ale na zamku, a dokładniej przed jego drzwiami.

Najprościej mówiąc, pałac robił wrażenie. Miał rzeźbione drzwi, najpewniej metalowe, bo skrzypnęły przy otwieraniu. Gargulce siedzące na dachach uważnie obserwowały każdy ruch dookoła. Od zamku biła moc, którą można było wyczuć w powietrzu.

Po przejściu przez bramę stanął na dziedzińcu. Skąpany był w blasku księżyca w pełni. Lord poprowadził go do jednych z kilkorga drzwi. Znaleźli się w holu z portretami na ścianach i drzwiami po obu stronach. Pochodnie rozświetlały panujący w korytarzu mrok. Harry’emu czegoś tu brakowało, ale do końca nie wiedział czego. Kiedy dotarli do końca stanęli przed kolejnymi drzwiami. Tom uchylił je i gestem zaprosił gościa do środka.

- Spokojnie. Nic nie zrobię - zapewnił, poczym wskazał Potterowi miejsce przed biurkiem, samemu siadając po jego drugiej stronie na ogromnym biurowym krześle wyłożonym skórą.

Gabinet był średniej wielkości. Naprzeciwko drzwi stało ogromne biurko z kilkoma papierami i teczkami. Po jego lewej stronie był kominek, a po prawej regał z książkami. Jak Gryfon zdążył zauważyć, większość była mugolska. Kiedy usłyszał syk, odwrócił głowę i zobaczył Nagini sunącą po podłodze na swoje miejsce przed kominkiem.

- Więc… - powiedział Tom i poczekał chwilę aż Harry na niego spojrzy. - Domyślasz się może dlaczego cię tu zabrałem? - zapytał i cierpliwie czekał na odpowiedź.

- Nie wiem. Jesteś chorym na umysł człowiekiem, który próbuje mnie zabić od kiedy tylko się urodziłem. Zabiłeś mi rodziców! Nie wiem w ogóle dlaczego tu z tobą przyszedłem! Może dlatego, że to sen, ty do niego wlazłeś i nie miałem za bardzo wyboru.

Riddle wysłuchał tego, ale nawet powieka mu nie drgnęła. Przypatrywał się tylko z dobrze ukrytym zainteresowaniem na stojącego przed nim nastolatka.

- Może i jestem chory. Nie wiem, nie badałem się - skomentował i patrzył z satysfakcją jak brunetowi opadła szczęka. - Pozbieraj się do kupy, bo nie wyglądasz zbyt elokwentnie…

- Już chyba wiem skąd Se… Snape to wziął - mruknął do siebie.

Przez chwilę się zawahał. Nie wiedział czy Voldemort wie, że on jest synem Mistrza Eliksirów i nie zamierzał tego ujawniać nawet jeżeli powiedział to tak cicho. Nie mógł narażać ojca ani siebie. Musi bardzo uważać. Sny potrafią być prorocze. Uspokoił się i usiadł. Popatrzył na Lorda.

- Musisz mieć coś do zaoferowania skoro zabrałeś mnie tu, a nie zabiłeś we śnie - Harry spróbował dość od tej strony.

- Tak, masz rację. Cały czas wiedziałem, że syn Severusa musi być inteligentny.

A więc jednak wie - pomyślał Harry, ale nie dał tego po sobie poznać.

- Co powiesz na ochronę, a w zamian ty będziesz jednym z moich… bezimiennych - spytał Tom wyczarowując kieliszek wina dla siebie i gościa, choć Harry nie miał zamiaru go tknąć.

- Co powiesz na… sprzeciw? - odpowiedział pytaniem.

Nie zamierzał dawać się Voldemortowi. Ten zapewni jedynie ochronę, a on będzie dla niego zabijać i obrywać cruciatusem. Nie! Nie po to jego ojciec się od niego odwrócił.

- Tak myślałem. Nie jesteś głupi… Czy chciałbyś się zemścić na Dumbledorze?

- Owszem chcę, ale nie koniecznie przez sprzymierzanie się z tobą. Mój ojciec…

- Odwrócił się ode mnie, tak jak Lucjusz i młody pan Malfoy, a mimo to chcę ich także objąć ochroną. Podobnie zrobię w sprawie twoich przyjaciół z bandy.

- Nadal nie. Nie będę ci służył, bo pozabijam paru ludzi dla ciebie, a jak coś się tobie nie spodoba, to oberwę cruciatusem i wrzucisz mnie na tortury. Nie jestem taki głupi jakiego gram. Od dawna nie służę dyrektorkowi. Wiem do czego jest zdolny… Nie chcę też się sprzymierzyć z tobą tylko po to, żeby mu dopiec. To mogę zrobić sam we własnym zakresie. Nie mam także ochoty, żebyś przebywał choć chwilę dłużej w mojej głowie, więc… Do widzenia - powiedział i zbudował mur jednocześnie wypychając niechcianego gościa ze swojego umysłu.

Skarcił się w myślach, że nie zrobił tego wcześniej, tylko dał się wciągnąć w tę bezsensowną rozmowę. Westchnął i zamknął oczy chcąc się obudzić. Kiedy je znowu otworzył znajdował się w swoim pokoju w Wieży Gryffindoru. Spojrzał na chłopaka leżącego obok niego i powiódł palcami po jego idealnie wyrzeźbionym brzuchu. Uśmiechnął się do siebie i zdecydował.

Jednym zwinnym ruchem zszedł z łóżka i udał się do łazienki. Oczywiście nie obyło się bez spojrzenia w otchłań muszli.

Harry przyrzekł sobie, że jutro pójdzie do Severusa i poprosi o zbadanie.

Umył się i ubrał w wygodne spodnie i czarną koszulę. Na wierzch narzucił bluzę tego samego koloru i wrócił do pokoju. Draco nadal spał, więc napisał krótki liścik i położył go na stole. Musiał wszystko dokładnie przygotować.

Upewniwszy się, że zostawił odpowiednie wyjaśnienia, które nie zdradzą niespodzianki, wyszedł z dormitorium i poszedł na śniadanie wcześniej zgarniając Hermionę z Pokoju Wspólnego.

***

Wielka Sala aż huczała od nowych plotek na temat domniemanego romansu Rona i Blaisa. Pierwszy, w przeciwieństwie do Zabiniego, zdawał się nie mieć o niczym pojęcia. Były jednak dwie opcje. Po pierwsze, naprawdę nie słyszał innych ludzi, choć nie zachowywali się zbyt dyskretnie, albo nie chciał brać tego do wiadomości i tak jak wlatywało jednym uchem, tak wylatywało drugim. Nikt jednak z jego przyjaciół się od niego nie odwrócił, bo dlaczego oni mieliby gdy wiedzieli, że jest to nieprawda, ale się do tego nie przyznawali, a poza tym, przecież Harry chodzi z Draconem, który także pochodzi z domu węża, więc nie mieli o co się droczyć.

Ślizgon miał jednak gorzej. Nikt się do niego nie odzywał, nikt nie chciał z nim przebywać. Dobrze, że miał osobny pokój, bo gdyby tak nie było, obawiał się, że czym prędzej i tak by został sam. Nie miał nawet szansy wyjaśnić, bo nikt nie chciał słuchać. Wszyscy zgodnie uznali, że się wypiera i nie chce przyznać do romansu z Gryfonem, a w dodatku rudzielcem, co było raczej zrozumiałe. Zdradzony i pozostawiony samemu sobie Blaise usilnie szukał sprawców, ale nie za bardzo mu to wychodził. Przez chwilę podejrzewał Dracona, ale ten był chłopakiem najlepszego przyjaciela Wieprzleja, a ten nie dałby zrobić krzywdy rudzielcowi. Sam Gryfon wydawał się nie zwracać na to uwagi, więc Blaise też tak chciał, ale nie potrafił. Po prostu wiedział, że przegrał.

Harry usiadł przy stole i od razu ktoś zaczepił go w sprawie ostatniego zadania z OPCM-u. Chętnie wdał się w rozmowę całkowicie ignorując gniewne spojrzenia ze strony Hermiony.

- Harry. Harry… - powtarzała z gasnącą cierpliwością. - Harry Potterze! - krzyknęła, aż obejrzeli się na nią ludzie z całej sali. - Ups… - mruknęła i postarała się zasłonić burzą brązowych loków.

- Hermi? Co to… - nie zdążył dokończyć, bo wzrok, którym uraczyła go przyjaciółka wyraźnie mówił „Chcesz żyć? Nie kończ.”

- Chciałam się zapytać dlaczego ciągniesz mnie do klubu o tak wczesnej porze.

- Ponieważ Draco ma dzisiaj urodziny - odpowiedział jakby to była najważniejsza rzecz na świecie.

- Skąd to wiesz?! Tego nie wiedzą chyba sami nauczyciele!

- No wiesz… Robienie interesów z jego ojcem daje efekty. Poza tym chcę z tobą porozmawiać na temat Toma.

- Toma? - zapytała nie rozumiejąc o kogo chodzi.

- Riddle’a - wyjaśnił biorąc do ust łyżkę owsianki, żeby nie zapytała go o nic więcej przy świadkach.

Granger na ten gest skapitulowała i postanowiła poczekać aż znajdą się na osobności.

Po zjedzeniu śniadania i wypiciu porządnej ilości kawy ruszyli przed szkołę. Świeciło słońce i jak na początek grudnia było dość ciepło. Ubrani w skórzane kurtki ruszyli do ustawionych pod schodami motocykli. Śnieg, który zalegał na błoniach iskrzył się i wręcz oślepiał, a oni wyglądali tylko trochę komicznie w okularach przeciwsłonecznych. Kilkoro uczniów zainteresowanych maszynami zebrało się wokoło i podziwiali. Kiedy jednak zobaczyli idące osoby rozstąpili się niczym Morze Czerwone i pozwolili dosiąść motocykle właścicielom. Ci wsiedli i odjechali nie kłopocząc się odpowiadaniem na pytania.

Po półtorej godzinie szybkiej jazdy dotarli do klubu. W dzień wszystkie neony zostały wyłączone i nie było tu żadnego znaku, który określałby, że to właśnie te, takie normalne drzwi, prowadzą do innego świata.

Zaparkowali oczywiście w garażu i tylnym wejściem pojawili się na sali. Spotkali tam dwie kelnerki i barmana, którzy już wcześniej dostali rozporządzenia, co do wstępnego przygotowania sali na ten dzień.

- Harry! - krzyknęła Keyna, która wyłoniła się zza drzwi prowadzących na dół.

- Keyna! Co tam u ciebie moja droga?

- Dobrze. Co, twój przystojniak ma urodziny? - zapytała oglądając wystrój sali.

Pod sufitem zawieszona była siatka z balonami, które po zaśpiewaniu sto lat zostaną uwolnione i spadną na gości. Girlandy, serpentyny porozwieszane wszędzie gdzie się dało. Mnóstwo stolików i krzeseł. Na barze miski z chipsami, ciastkami, krakersami, butelki z sokami i alkoholem. Po prostu bajka. Druga sala także została odpowiednio przystosowana. Kiedy tu zakończy się jedna część imprezy, ta przeniesie się właśnie tam i odbędzie się pokaz striptizu. Wszystko było zaplanowane, teraz wystarczyło wykonać.

- Tak. Wszystko musi być idealnie.

- Jest, jest. Jak ty się za coś weźmiesz, to tak musi być - powiedziała i wróciła do drugiej sali.

Harry odszukał wzrokiem Hermiony, która instruowała kelnerkę i podszedł do niej.

- Hermi, możemy iść do mojego gabinetu?

- Oczywiście - odparła i z przepraszającym uśmiechem skierowanym do kelnerki udała się za przyjacielem.

- Siadaj - polecił i wyjął z barku butelkę z wódką. - Napijesz się?

- No wiesz? Impreza się jeszcze nie zaczęła, a ty już czystą walisz? - zapytała oburzona, ale uśmiechnęła się i skinęła głową. - Poza tym, skoro miewasz nudności, to powinieneś ograniczyć picie. Może to być od tego.

- Skąd?

- Draco - powiedziała, jakby to jedno imię wyjaśniło wszystko.

- Jutro pójdę do Severusa, żeby mnie zbadał, ok.? - spytał i na stole, za sprawą jednego machnięcia ręką, pojawił się karton z sokiem, dwie szklanki i dwa kieliszki.

- A więc mów co się trapi.

- Jakby to powiedzieć - zastanowił się na głos. Podniósł rękę z kieliszkiem, wlał wszystko do gardła i skrzywił się na gorzki posmak alkoholu. - Śnił mi się Voldemort. A raczej, jak to ładnie określił, wszedł mi do głowy.

- Ale przecież ty umiesz oklumencję!

- Wiem Hermi, ale dawno nie odnawiałem muru - przyznał się i zwiesił głowę nie chcąc widzieć tego, jak Hermiona się na niego patrzy. - Miałem tyle spraw na głowie. Draco, lekcje, klub, prace domowe. Nie potrafię tak. Ostatnio czuję, że coś zaniedbuję i obawiam się, że jednak was. A w szczególności… ciebie - westchnął i podniósł głowę. Oczy miał jednak zamknięte, więc nie mógł zobaczyć, ale poczuł jak Gryfonka siada mu na kolanach i przytula go.

- Ja wiem. Zawsze tak było i zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Obawiam się jednak, że zaniedbujesz Dracona. Skoro to jest twój chłopak…

- Chłopak na niby…

- Że co? - przerwała mu i odchyliła się, żeby spojrzeć mu w oczy. - Czy ja dobrze usłyszałam… Chłopak na niby?

- Tak. Tak naprawdę… Och on to wymyślił. Wiesz, że go śledziłem… Na początku tego roku znów zacząłem. Najpierw, kiedy siedział na Wieży Astronomicznej poszedłem tam. Nie wiem, co mnie napadło, ale stanąłem przy barierce tyłem do niego i ściągnąłem pelerynę. On właśnie wychodził, ale wiedziałem, że na mnie spojrzał. Chciał się dowiedzieć kim jestem, wodził po mnie wzrokiem. Nie odwróciłem się. Wymyśliłem, że porozmawiam z Lucjuszem i poproszę go, żeby kazał Draconowi się ze mną zaprzyjaźnić. Cały tydzień czekałem na to, czy coś zrobi, ale wy zawsze byliście ze mną i widziałem na jego twarzy desperację. W końcu pewnego dnia siedzieliśmy w Pokoju Życzeń i dostałem mentalny sygnał od Pokoju, że ktoś chce się dostać. Domyśliłem się, że to Draco, więc wyszedłem. Poszedł za mną, ale kiedy przed szkołą założyłem Pelerynę zgubił mnie. Poszedł wtedy nad jezioro. Oczywiście poszedłem za nim. Chciał się wykąpać, aż nagle zaczął się topić. Jedyne co mogłem zrobić to wskoczyć i ratować go. Zrobiłem usta-usta, a on wtedy ubzdurał sobie, że go pocałowałem. Wyparłem się tego i wręcz uciekłem. Poczekałem aż wrócił do siebie i poszedłem za nim. On w tedy trochę zabawił się Blaisem. Wyrolował go. Ten chciał się z nim kochać tylko po to, by zdobyć nad nim przewagę, a Draco prześlicznie go zjebał od góry do dołu. Nazwał go dziwką i stwierdził, cytuję „Wolałbym pieprzyć Pottera niż takie ścierwo jak ty”. Wyrzucił go z pokoju i zaczął śpiewać Green Day’a. Wiesz pewnie co zrobiłem? Również zacząłem śpiewać, ale szeptem było trochę trudno i kilka razy zrobiłem to trochę za głośno. No i się zorientował. Odbyliśmy małą rozmowę, zacytowałem mu tamto przy okazji tego, że znajdowałem się na nim… Nie patrz tak na mnie. Sam mnie na siebie wręcz wciągnął! Potem zapalił i mnie poczęstował i jakoś tak się potoczyła rozmowa, przebaczyliśmy sobie… Wiem, że to brzmi jak melodramat, ale tak było! Co ja poradzę? Wypiliśmy trochę i wrócił Zabini. Nie zdążyłem zabrać szklanki i on to zauważył. Draco ściągnął ze mnie pelerynę i przedstawił jako swojego chłopaka… Obaj wiedzieliśmy, że to tylko udawanie, ale chyba włożyłem w to za dużo serca. Teraz wiem, że on od dawna mi się podobał i szukałem pretekstu, żeby być blisko. Jak nie razem w zgodzie, to kłótniami, ale jakoś to osiągałem. Śledziłem go. Zawsze chciałem… Boję się, że on nadal bierze to tylko za udawanie i dobry seks, nic więcej. A ja… Ja go kocham - ostatnie słowa wyszeptał i wtulił się mocniej w dziewczynę siedzącą mu na kolanach. Ona odwzajemniła gest i oparła swoją głowę na jego głowie. Trwali w tej pozie dobre kilka minut, dopóki Harry nie poluźnił uścisku i nieznacznie się odsunął.

- To może opowiesz mi co z tym Tomem? - zachęciła Hermi wiedząc, że najlepszym pomysłem będzie zmiana tematu.

Potter westchnął, ale opowiedział o śnie, który snem nie był. Powiedział o propozycji Voldemorta i jego odmowie. Wspomniał o swoich obawach i pomyśle zaproszenia go tutaj, gdzie jest pełno ludzi i ewentualnie zaproszenie paru znajomych w charakterze jego ochrony.

- Myślę Harry, że zaproszenie go na rozmowę, to głupi pomysł. Ty i tak się nie zgodzisz, a on jest nieobliczalny. Nie wiadomo co zrobi.

- Też tak myślałem, ale wiedziałem, że jak ci powiem, to mi pomożesz - uśmiechnął się. - To co? Załatwiłaś tę kapelę, a której ci mówiłem? Zagrają dzisiaj?

- Tak. Musisz tylko podpisać parę papierów i dokonać wypłat pracownikom. Przydała by się premia dla Keyny, kilku striptizerów i striptizerek.

- Dobrze. Zaraz to wszystko załatwię. A i poproś przed gabinet całą obsługę. Powinni się gdzieś tu kręcić. Muszę z nimi wszystko obgadać.

***

Obudził się z dziwnym uczuciem, że coś jest nie tak. Nawet bardzo nie tak. Wysunął spod siebie rękę i na oślep uderzał nią w łóżko. Jak podejrzewał, było puste. I zimne. Te dwie rzeczy wskazywały na to, że Harry opuścił ten mebel jakiś znaczny czas temu. Odwrócił się na brzuch i westchnął. Trzeba było wstać. Po woli dźwignął się na nogi i udał do łazienki. Po zbawiennym, zimnym prysznicu powlókł się do szafy i wziął z niej pierwsze lepsze rzeczy. Nie ważne było, że nie były jego. Najważniejsze, że pasowały.

Ubrany udał się do drzwi wcześniej patrząc na zegarek wiszący na ścianie. Dziewiąta trzydzieści. Wzruszył ramionami i już miał otworzyć drzwi, kiedy dotarł do niego wymiar tej godziny. Dziewiąta trzydzieści. Lekcje. Momentalnie obudzony rzucił się do biurka i zobaczył na nim kopertę ze swoim imieniem. Nagle wszystko przestało mieć znaczenie. Wyjął z niej kartkę na której nakreślono kilka zdań. Niewątpliwie było to pismo Harry’ego.

Drogi Draco!

Nie przejmuj się, nie spóźnisz się na lekcje, bo dziś jest sobota. Zdziwiony? Pewnie tak. Taki mały surprice od tygodnia. Nie, to nie jest list pożegnalny, ale… uciekłem od ciebie z Hermioną i Ginny. Tworzymy zajebisty harem i nie mogłem się im oprzeć… Nie no, nie bierz tego na serio i nie zabij mnie jak się zobaczymy. To po prostu kartka z informacją, że zobaczymy się wieczorem w klubie. Może koło godziny… Dwudziestej? W pół do ósmej jesteś umówiony z Severusem, Lucjuszem (swoim ojcem, tak… jakby co) i bandą przed szkołą. Zabiorą cię na miejsce.

Całuję,

Twój Harry.

Odetchnął z ulgą i powiódł wzrokiem po pokoju. Zobaczył lustro, a w nim siebie uśmiechającego się głupkowato.

Co ty kombinujesz? - zapytał sam siebie i poszedł do kuchni. Może mają jeszcze coś do jedzenia… Ewentualnie poproszę tego skrzata Harry’ego. On na pewno pomoże.

Szybko, niezauważony przez nikogo, przedostał się korytarzami do kuchni. Na szczęście Zgredek był na miejscu, więc od razu przygotował coś do jedzenia i kawę.

Po wypiciu i zjedzeniu śniadania podziękował i wyszedł z nadzieją, że spotka kogoś w Pokoju Życzeń. Nie pomylił się.

- Heja! - krzyknął wchodząc do pomieszczenia.

- Hej! - odezwało się co najmniej pięć głosów i z różnych stron zaczęły pojawiać się postacie.

Najpierw Ginny przyszła się przywitać, potem Neville, bliźniacy, Seamus i Dean.

- Gdzie reszta? - zapytał notując, że nie ma Luny, Hermiony i Harry’ego.

- Harry z Hermioną są w klubie. Załatwiają sprawy dotyczące papierków. Luna… Właściwie nie wiem. Nie widziałam jej jeszcze dzisiaj - odpowiedziała Wesley’ówna i wróciła na swoje wcześniejsze miejsce, a Draco stał w tym samym miejscu jakby go ktoś zaczarował.

- Aha. A wy co robicie? - zagadnął.

- My? Kleimy - odpowiedziała wymijająco Ginny.

W rzeczywistości pakowali prezenty dla stojącego nieopodal Ślizgona. Rudowłosa musiała szybko coś wymyślić, żeby się nie wydało, bo Harry ją zabije. To ma być niespodzianka.

- Kleicie? - niedowierzanie w głosie Dracona było wręcz namacalne.

- Nie można?

- Można, można… A co kleicie?

- Kartoniki! - krzyknął Fred.

- Po co?

- To takie nasze hobby! - odparł George.

- A mogę zobaczyć? - dopiero teraz Draco zrobił krok do przodu, ale tuż przed nim pojawili się bliźniacy, którzy zaprowadzili go do krzesła i do niego przywiązali.

- Hej! Co wy robicie?! - Malfoy niezadowolony z miejsca i sposobu unieruchomienia go zaczął się wyrywać i krzyczeć.

- Pomyślmy…

- …wygląda na to, że…

- …cię przywiązaliśmy - powiedzieli na zmianę i śmiejąc się wrócili do pracy.

Naburmuszony Malfoy, z miną małego dziecka, które nie dostało cukierka siedział i postanowił się do nikogo nie odzywać.

W swym postanowieniu nie wytrwał zbyt długo, bo musiał zapalić. Przez pierwsze dziesięć minut opierał się jak mógł, ale w końcu nie wytrzymał.

- Halo! Mógłby mi ktoś wyciągnąć paczkę papierosów z kieszeni?

Odpowiedziała mu wymowna cisza.

- No proszę, ja muszę zapalić! - błagalny ton i słowo proszę, zmiękczył serce Ginny, która podeszła i spełniła jego życzenie. - Dziękuję - powiedział, kiedy odpaliła fajkę, którą trzymał w ustach.

- Proszę. My zaraz skończymy i przyjdziemy do ciebie.

- Dobrze - zgodził się, bo było mu już wszystko jedno.

Wypalił papierosa do końca i rzucił niedopałek pod nogi. Zgasił go butem i czekał. Przymknął oczy wmawiając sobie, że to tylko na chwilę.

Obudziło go szturchanie i jego imię.

- Draco, Draco - powtarzała Luna.

- O hej - mruknął, kiedy w końcu otworzył oczy.

- Wstawaj. Jest szósta, a podejrzewam, że chciałbyś się jeszcze przebrać.

- Tak, tak. Dziękuję - powiedział i wstał.

Nie do końca jeszcze obudzony poszedł do swojego dormitorium. Wziął szybki prysznic i umywszy się i włosy poszedł do szafy. Zaczął przebierać w ubraniach, ale żadne mu dzisiaj nie pasowały. Te spodnie i ta bluzka są zbyt… nieoficjalne, za to te i ta koszula nie pasują do… no właśnie czego?

Dopiero teraz uzmysłowił sobie, że nie wie dlaczego ma się spotkać z bandą przed szkołą bez Harry’ego, za to z Severusem i ojcem. To nie wyglądało zbyt różowo.

W dodatku nikt, nawet rodzice, nie wysłali mu nic na urodziny. Miał nadzieję, że coś dostanie. No przynajmniej kartkę. A tu nic. Może jak spotka się z Lucjuszem… No tak. Nie dostał od nikogo życzeń, bo nikt nie wie kiedy ma urodziny… To by wszystko wyjaśniało. Chociaż, jeżeli Potter ma kontakty z jego ojcem, to ten mógł się zapytać… Malfoy tak tego nie zostawi. Oberwie się temu Gryfonowi za takie lekceważenie własnego chłopaka…

W zamyśleniu wybrał czarne rurki i ciemno zieloną koszulę. Popatrzył na zestaw trzymany w rękach i pokiwał głową. To będzie idealne. Buty to oczywiście czarne trampki. Na koszulę kurtkę skórzaną, bo nie jest chyba za ciepło.

Popatrzył w lustro i jeszcze raz przeczesał ręką włosy. Gotowy i pewny siebie poszedł przed szkołę.

***

Pod schodami byli już wszyscy oprócz blondyna. Cierpliwie czekali na głównego gościa dzisiejszej imprezy, który oczywiście o niczym nie wiedział.

Dziewczyny ubrane w sukienki, jak zwykle wyglądały olśniewająco, Lucjusz ubrany w garnitur i Severus w swoich czarnych szatach. Bliźniaki na luzie, tak samo jak Neville, Seamus i Dean.

- Gdzie on jest? - niecierpliwił się Malfoy Senior.

- Lucjuszu. Na pewno przyjdzie - uspokajał go po raz setny Mistrz Eliksirów, który idealnie ukrywał swoje zniecierpliwienie.

W końcu otworzyły się drzwi szkoły i stanął w nich Draco. Jak zwykle idealny Draco.

- No nareszcie! - krzyknęły razem Ginny i Luna, po czym odwróciły się i poszły przez błonia do punktu aportacyjnego.

- Draco, czemu się spóźniłeś? - zapytał Lucjusz, kiedy szli za dziewczynami.

- Nie wiedziałem co mam na siebie założyć. Poza tym zastanawiałem się, dlaczego moi ukochani rodzice nie złożyli mi życzeń urodzinowych - syknął i poszedł do Ginny idącej z Luną na początku.

Lucjusz westchnął i zrównał się z Severusem.

- Myślę, że ci wybaczy jak zobaczy, co dla niego przygotowaliśmy - zapewnił Snape i nie odezwał się więcej.

Kiedy dotarli na miejsce, złapali się kurtki Ginny i po wypowiedzeniu hasła znaleźli się w mugolskim Londynie.

- Chodźcie szybciej! - zawołała rudowłosa i poprowadziła wszystkich na drugą stronę.

Po pięciu minutach szybkiego marszu stanęli przed drzwiami klubu, jednak do niego nie weszli. Poczekali kilka chwil, aż w drzwi otwarły się i zobaczyli Hermionę.

- Witam, witam - uśmiechnęła się do Lucjusza i Severusa, a oni odpowiedzieli tym samym. - Cześć - zwróciła się do bandy.

- Siemka - odpowiedziały dziewczyny i weszły do środka.

- No co tak stoicie? - zapytała Granger i zaprosiła wszystkich gestem.

W środku było dziwnie cicho. Fakt, że zawsze przychodzili koło dziewiątej, ale przecież klub otwarty był od godziny. Powinno się tu kręcić mnóstwo gości, kelnerek i ochrony. A było po prostu pusto. Jakby wszyscy się stąd wynieśli.

- Idziemy? - zapytała Ginny i złapała go za rękę.

Poprowadziła go przejściem na totalnie ciemną główną salę. Nie było nic widać. Kiedy Draco poczuł, że Wesley’ówna się zatrzymuje on też przystanął. W tym momencie wszystkie światła na sali rozbłysły, a zebrane w sali osoby wyskoczyły z ukrycia i krzyknęły:

- NIESPODZIANKA!

Draco nie wiedział co powiedzieć i stał tak i wpatrywał się z niedowierzaniem w Harry’ego, który właśnie przyciągnął go do pocałunku. Z opóźnieniem oddał całusa i przytulił się do chłopaka chcą ukryć twarz, po której spływały łzy szczęścia.

- Hej, Smoku - mruknął mu do ucha Potter. - Nie rozklejaj się.

- Ale… ja nie wiem co powiedzieć - wykrztusił i jeszcze mocniej wtulił się w Gryfona. - Dziękuję.

- Proszę. A teraz muszę cię puścić, bo jak im cię nie oddam, to mnie zjedzą - zaśmiał się i wypuścił Ślizgona z objęć.

Malfoy tylko zobaczył jak znika w tłumie i został porwany przez ludzi z bandy. Poprowadzili go na dół i posadzili w jednym z boksów. Zaraz wszystkie miejsca zostały obsadzone, a on zasypany prezentami i życzeniami. Co chwilę ktoś obcy przychodził i składał mu życzenia. Grzecznie dziękował, ale w głębi duszy nie miał pojęcia, skąd się ci ludzi wzięli. Domyślił się, że to po prostu goście, którzy jak się dowiedzieli, że ma urodziny, to przychodzą, rzucają parę słów i wracają pić.

- Draco, wszystkiego najlepszego - usłyszał obok siebie i od razu rozpoznał ten głos.

- Mamo - powiedział i rzucił się w ramiona Narcyzy.

- Nie sądziłam, że aż tak się stęskniłeś - zaśmiała się i usiadła na wolnym miejscu obok Hermiony.

- Za mną tak nie tęsknisz - burknął Lucjusz.

- Ojcze, ciebie widuję co tydzień - przypomniał mu i nachylił się do brzucha Narcyzy.

- I jak tam? - zapytał nie patrząc na nią.

- Dobrze i całkiem spokojnie. Choć czasem się wierci- uśmiechnęła się.

- Nie dziwię się - mruknął do siebie, a głośniej powiedział - Hej młody. To ja, twój starszy, koszmarny brat. Nie rozpychaj się tak. Nic ci to nie da. Masz jeszcze ze cztery miesiace takiego siedzenia, albo raczej pływania. Do zobaczenia - uśmiechnął się i wyprostował. - Wybrałaś już imię? - zwrócił się ponownie do matki.

- Nie. Wahamy się pomiędzy Jonathanem, a Scorpiusem.

- No tak. Drugi Draco nie wchodzi w grę, prawda?

- No raczej nie - powiedział sceptycznie jego ojciec.

- Szkoda. To takie ładne imię. Zawsze może być Jonathan Scorpius, albo Scorpius Jonathan. Do wyboru do koloru.

- Wolałabym tę pierwszą wersję. Co o tym myślisz Lucjuszu?

- Jak zechcesz Cyziu.

- Dziękuję Draconie. Zostanie Jonathan Scorpius… Malfoy, oczywiście.

- Ależ proszę. A kto zostanie rodzicami chrzestnymi?

- Myślałem o Harrym - odparł Lucjusz.

- Myślałam o Harrym - powiedziała Narcyza w tym samym czasie.

- No proszę. Jacy wy zgodni… - westchnął Draco.

- Coś ci się nie podoba? - zapytała Cyzia.

- Oczywiście, że nie - zaprzeczył szybko Malfoy nie chcąc się narazić matce.

- A matka chrzestna?

- Hermiono, nie skusiłabyś się? - zwrócił się Lucjusz do Gryfonki.

- Proszę? - zapytała nie wiedząc o co chodzi.

- Zostaniesz mamą chrzestną naszego najmłodszego syna? - powtórzyła pytanie męża Narcyza.

- Z wielką przyjemnością! - ucieszyła się i przytuliła Cyzię.

- No to załatwione - skomentował Lucjusz.

Właśnie w tej chwili na sali zaległa cisza. Wszyscy zwrócili się w stronę sceny, na której stał tort i Harry.

- Zapraszam na środek dzisiejszego jubilata - powiedział do mikrofonu.

Draco zdezorientowany poszedł we wskazane miejsce, a banda razem z Lucjuszem, Severusem i Narcyzą poszła za nim.

- Draco, wszystkiego najlepszego! - krzyknął i zaczął nucić piosenkę „Sto Lat”.

Od razu wszyscy podjęli wątek i zaczęli śpiewać. Po skończeniu piosenki z sufitu poleciały balony, które przy dotknięciu czegokolwiek zmieniały się w różnokolorowe motyle.

Draco przyglądał się temu z niekłamaną fascynacją. Jeden motylek nawet usiadł mu na ręce, ale odleciał, kiedy Malfoy nią poruszył.

Harry coś jeszcze mówił, ale nic nie docierało do blondyna. Był po prostu szczęśliwy. Wiedział teraz, że nie jest sam. Ma Pottera, który nie zostawi go, prawda? On go… kocha, tak? Nie… raczej nie. To nie możliwe. Brunet nie jest taki głupi. Nie zakochałby się w, co prawda byłym, ale zawsze, Śmierciożercy. Ale Malfoy go kocha. Przecież zrobili to, żeby dopiec Blaisowi. To było na niby i on doskonale to wiedział. A co jeżeli gryfon nadal uważa to tylko jako udawanie przed Blaisem i swoimi przyjaciółmi, którzy nie znają prawdy? Jeżeli dla niego jest to tylko dobry seks? A mimo to się zakochał. I nie było już drogi powrotnej. Spalił za sobą wszystkie mosty i miał tylko dwa wybory. Pierwszy - czekać na rozwój wydarzeń i nie ujawniać się, drugi - wyznać prawdę i liczyć na to, że nie zostanie odrzucony i wyśmiany. Jako odważny i silny mężczyzna wybrał pierwszą opcję i będzie się jej trzymał do skutku.

Otrząsnął się z rozmyślań akurat w chwili, kiedy wielki tort znalazł się tuż przed nim, a jemu wręczono tasak i kazano go pokroić. Zdecydował się, że to by było nudne i po oddaniu noża zdziwionej Hermionie, po prostu wskoczył na niego. Wylądował twarzą do dołu i kiedy wstał, musiał rękami przetrzeć oczy, żeby cokolwiek zobaczyć. Zadowolony z siebie uśmiechnął się, a zebrane dookoła osoby wybuchły śmiechem i rzuciły się na tort. Po chwili cała sala, jak i każda osoba była w cieście, a na scenę weszła kapela o nazwie Green Day.

- O ja. Udało ci się ich ściągnąć? - zapytał z niedowierzaniem Draco.

- Owszem. Specjalnie dla ciebie - powiedział i pocałował go.

- Dziękuję - wyszeptał Ślizgon i przytulił się do Harry’ego. - Wiesz, że jestem teraz ciasteczkowym potworem?

- Tak?

- Ty też.

- Dlaczego?

- Bo jesteś cały w cieście - wyszeptał Draco i ugryzł go w szyję.

- Hmm… Jakoś to przeżyję - westchnął i pociągnął go do boksu, gdzie czekali pozostali członkowie imprezy. - Witaj Narcyzo - przywitał się widząc matkę Dracona.

- Cześć Harry. Miło cię widzieć.

- Mi również. Dawno się nie widzieliśmy.

- Owszem. To aż… dwa tygodnie - uśmiechnęła się i zrobiła miejsce obok siebie.

- Ty… Wy się znacie?

- Owszem. Spotkaliśmy się pierwszy raz właśnie dwa tygodnie temu. W tedy też dowiedziałem się, że masz dzisiaj urodziny. W pewnym sensie dostałem wytyczne co ma być, ale także wolną rękę w pewnych sprawach. Między innymi właśnie sprawa zespołu który zagra. Hermi mi trochę w tym pomogła…

- Harry - wtrąciła się w jego wypowiedź Narcyza.

- Tak?

- Chcę powiedzieć, że zostaniesz ojcem chrzestnym Jonathana Scorpiusa.

- Co, ja? - upewnił się.

- Ty, idioto. Czy ktoś inny ma tak na imię i jest cholernym zbawicielem świata? - sarknął Draco.

- Wal się. Mogę być twoim zbawicielem, ale nie mam zamiaru ratować tej zawszonej planety - warknął Potter po czym zwrócił się do Cyzi. - Kto wymyślał imię?

- W sumie były te dwa imiona do wyboru, a Draco stwierdził, że mogą być oba w dowolnej kombinacji. Wybrałam właśnie tę.

- Ładnie.

Siedzieli w boksie i rozmawiali aż poczuli wstrząs. Napoje w szklankach zakołysały się niespokojnie. Nastąpił drugi wstrząs, a po nim od razu trzeci. Na sali zapadła cisza. Nikt nie śmiał się poruszyć. Nagle Harry zobaczył, że jedna z recepcjonistek biegnie w jego stronę.

- Panie Potter! Ata… atakują nas - wydyszała zmęczona od biegu.

- Kto?

- Nie wiem. Mają ciemne szaty i maski. Jest ich dziesięciu. I jeden jest inny. Bez maski. Ma długie, czarne włosy i turkusowe oczy. Chce z panem rozmawiać.

- Dziękuję Mili. Już idę - powiedział do sekretarki, która nieco uspokojona odwróciła się i wróciła na swoje miejsce. - Zgadnijcie kto zaszczycił nas swą obecnością.

- Harry, to chyba poważny pro… - zaczęła Hermiona, ale kolejny wstrząs, tym razem mocniejszy od poprzednich, przerwał jej wypowiedź.

- Tak. Tom chce ze mną rozmawiać. Co wy na to, żeby zaprosić go na urodziny Dracona?

- Harry. Nie żartuj sobie. Idę z tobą - zarządził Snape i zaczął przeciskać się do wyjścia z boksu.

- Ja też. Nawet, jeżeli później zaprosisz go do środka - zapewnił Lucjusz i stanął obok Pottera.

- Ja też - odezwało się kolejne dziesięć głosów i cała banda stanęła za Harrym.

- No to idziemy - mruknął Gryfon i ruszył z silną grupą pod wezwaniem. Zaraz się jednak zatrzymał i popatrzył krytycznie na strój swój i Dracona.

- Najpierw musimy się wyczyścić - mruknął do siebie i jedno machnięcie różdżki później szli przyjąć niechcianego gościa.