Rozdział 21.

Święta, święta i po świętach...

Zjadłam chyba z 10 kg jedzenia. A wy? Oczywiście ciasta najlepsze! (Teraz trzeba zahaczyć o jakąś siłownię ;p)

Rozdział pisał się w bólach i wielkich cierpieniach. Nie wiedziałam, co mam napisać, żeby akcja jako tako się potoczyła. Nic nie chciało się kleić. Dopiero dziś rano wpadłam na to, co może w nim być. (Czyli Wen wrócił ze świąt...)

Muszę jednak z wielkim bólem powiedzieć, że jest to ostatni rozdział. Wielki finał!

Miłego czytania ;)

Rozdział 21. "Kto jest górą?"

Ostateczny plan był żałośnie prosty, ale jeżeli choć jedna rzecz pójdzie źle, są ugotowani.

Najpierw Draco, Snape, Lucjusz i Hermiona w szatach Śmierciożerców aportują się na zebranie. Następnie bliźniacy, Luna, Seamus, Dean, Neville i Ginny postarają się aportować za nimi za pomocą tatuaży. Spróbują dezaktywować zaklęcie antydeportacyjne nałożone na posiadłość. W tym czasie grupa wewnątrz zajmie się ratunkiem Harry’ego. Jeżeli Gryfon będzie na tym spotkaniu w ramach ofiary, będą mieli bardzo trudne zadanie. Jedno z nich rzuci się na środek po dezaktywacji zaklęcia i zabierze Pottera, a reszta się aportuje za nią. Jeżeli Gryfona tam nie będzie ostrożnie pójdą się rozejrzeć do lochów i dostać się do jego celi. Wtedy nie będzie większego problemu, bo przy odrobinie szczęścia będą mogli uciec do punktu aportacyjnego wszyscy razem.

Plan mieli wykonać przy najbliższym wezwaniu. Nie wiedzieli tylko ile mają czasu. Na szybko Snape próbował połączyć się telepatycznie z Ginny bądź Fredem. Muszą mieć w końcu kontakt między sobą. W przerwach Snape przeklinał się, że nie kazał wcześniej nauczyć się tego wszystkim z bandy. Jednak nie wszyscy potrafiliby złapać to tak szybko jak jego syn i Hermiona.

Poświęcili na przygotowania ponad dwa tygodnie i połączenie przekazywało podstawowe słowa i było na tyle silne, że Ginny i Fred słyszeli Snape’a nawet z dość sporej odległości.

Severus był zadowolony. Oczywiście daleko im do perfekcji i delikatności Harry’ego, czy choćby umiejętności Hermiony, ale było wystarczające na ten jeden raz.

***

Trudno było mu się zorientować ile czasu minęło od jego porwania. Był wtedy koniec stycznia. Obstawiał, że mogły minąć dwa, może trzy tygodnie. Zatem był środek lub koniec lutego.

Często zastanawiał się ile jeszcze pociągnie. Plan dnia był identyczny. Rano dostawał dzbanek wody, chyba tylko po to, żeby się w niej utopić, bo do picia się nie nadawała. Raz spróbował i wymiotował przez kilka godzin. Potem tortury przez parę wybranych osób. Wśród nich byli Bellatrix, Nott, Yaxley, a czasem nawet sam Voldemort. Następnie kilka eliksirów i znów do celi. Powtórka bicia wieczorem czasem przez całą noc.

Starał się wypchnąć z pamięci wspomnienie tortur Yaxley'a. Gdy tylko widział go wchodzącego do celi przypominał mu się jego ochrypły śmiech, mocne pchnięcia i cięcia skalpelem po których na rękach zostały mu blizny. Miał teraz fobię i przy każdym dotknięciu tracił przytomność. Starał się z tym walczyć lecz był za słaby. Te chwile nieświadomości ratowały go pośród bólu i cierpienia.

Nie był w stanie już mówić. Gardło szczypało go przy oddychaniu, które było mimo wszystko bardzo bolesne. Połamane żebra, goiły się od eliksirów, ale były łamane codziennie.

Harry całą swą magię koncentrował na ochronie dziecka. Przed zaklęciami, przed biciem, przed wszystkim. Parę razy Tom próbował wedrzeć się do jego głowy, ale na szczęście mu się to nie udało.

Potter ze smutkiem stwierdził, że ktoś zablokował możliwość rozmowy z Hermioną i ojcem. Był sam w swoim umyśle i wcale mu się to nie podobało. Starał się, ale nie wychodziło mu. Czuł delikatną, ale nad wyraz silną barierę dookoła swojego umysłu.

Był zmęczony. Jednak nie chciał się poddać, nie chciał się złamać i okazać słabości Voldemortowi. Walczył dla dziecka, dla Dracona, dla ojca, dla Hermiony, dla Malfoy’ów, dla przyjaciół, dla lepszego życia. Nie walczył dla świata, bo świat nigdy nie walczył dla niego.

Musiał być silny. Ta myśl codziennie dodawała mu sił i pozwalała przeżyć kolejny dzień cierpień, poniżania i bólu.

Musiał przeżyć. Żeby pokazać kto jest górą.

***

Hermiona niemalże zamieszkała w Malfoy Manor. Spędzała tam większość czasu. Uczyła się, bawiła z Serpem żeby choć trochę odciążyć Narcyzę. Niestety musiała uczęszczać na lekcje do Hogwartu, lecz dzięki zmieniaczowi czasu nie stanowiło to dla niej problemu. Mogła być w dwóch miejscach na raz.

Od czasu wypadku Ślizgona bardzo zbliżyli się do siebie. Można powiedzieć, że byli nierozłączni. Tam gdzie była Hermiona można było się spodziewać, że w pobliżu kręci się Draco. Zupełnie jakby był jej ochroniarzem, ale nikt do końca nie wiedział kto kogo ochrania. Hermiona starała się nauczyć Dracona telepatii. Wychodziło im nawet nie źle i gdy byli w towarzystwie, albo nawet sami i nie chcieli przerywać ciszy, rozmawiali myślami. Uważali, że to niezwykle wygodne. Nie dało się niczego ukryć, emocje, uczucia i najskrytsze myśli były na widoku. Nie można było kłamać. Nie widzieli z resztą w tym sensu.

W Hogwarcie jednak trzymali się na dystans co było dla nich uciążliwe. Oczywiście wymieniali myśli, emocje, ale nawet brak obecności drugiej osoby obok im doskwierał. Dlatego tak ubóstwiali samotność w Malfoy Manor. Tam mogli być sobą.

Narcyza obserwowała ich po cichu i była niezwykle zadowolona ze swojego syna, że znalazł przyjaciółkę i że jest nią właśnie Hermiona. Narcyza uważała, że jest to wyjątkowa osoba zasługująca na trochę szacunku. Od Severusa wiedziała, jak jest traktowana w szkole i jak była traktowana przez Dracona. Wcale mu się nie dziwiła. Został wychowany przez właśnie taką osobę i może dlatego tak jej nienawidził. Teraz jednak jest inaczej. Są jak jeden organizm. Czasem przyłapywała Dracona siedzącego w bawialni samemu, smutnego i jakby zagubionego. W oczach widziała strach i ból, jednak kiedy pojawiała się Hermiona, emocje zmieniały się jak w kalejdoskopie. Pojawiała się radość, spokój i pewność siebie.

Cyzia trochę się bała czy aby nie zbliżyli się do siebie za bardzo, lecz nie zauważyła żadnych niepokojących ukradkowych spojrzeń, muśnięć ręki, pocałunków. Ich miłość była czysto przyjacielska i jakby uzależniona od Harry'ego. Gdyby nie on, tych dwoje nigdy nawet z własnej woli nie weszłoby do jednego pomieszczenia oczywiście bez zamiaru zabicia się. Teraz działali w idealnej harmonii, dopełniali się, dokańczali zdania.

Draco zdawał sobie sprawę jak jego zażyłość z Hermioną może wyglądać. Cieszył się jednak, że nikt nie robił w ich stronę żadnych aluzji. Byli tylko przyjaciółmi. Jednak rzeczą, którą mogła zaważyć na ich wizerunku było to, że spali w jednym pokoju. Oboje miewali koszmary i pomimo zbudowania niemal idealnego muru wokoło umysłu nie byli w stanie zablokować wizji. Tylko obecność drugiej osoby dawała poczucie bezpieczeństwa i stabilności. Draco budził Hermionę, a ona Dracona. Dopełniali się i było im z tym dobrze. Niemalże spoili się umysłami. Po czasie, który spędzili ze sobą niemal nie dało ich się rozdzielić. Sami mieli wrażenie, że nie potrafią rozdzielić, które myśli są ich, a które tej drugiej osoby.

Na razie im to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie podnosiło na duchu, zapewniało choć trochę oparcia.

***

Całą sobotę, Hermiona i Draco spędzili w klubie. Hermiona musiała załatwić parę papierowych spraw, a Draco pod pozorem tego, że nie chce jej puścić samej, poszedł z nią. Tak na prawdę, nie chciał zostać sam z myślami.

Gryfonka zasiadła za biurkiem i z niechęcią spojrzała na piętrzące się przed nią papiery. Sięgnęła po pierwszy arkusz. Było to rozliczenie kosztów i zysków. Niewiele wzrosło od zeszłego miesiąca. Następne były zlecenia wypłat z dwóch miesięcy. Przez porwanie Harry'ego dziewczyna nieco to zaniedbała. Zajęła się następnym papierami, a Draco znudzony patrzeniem postanowił zejść na dół do baru po coś do jedzenia i picia.

Barman przywitał go kiwnięciem głowy i wskazał wolne krzesło.

- Coś nowego?

- Nic. Wysiadam powoli -  mruknął sięgając po szklankę z bursztynowym płynem w środku, którą barman postawił tuż przed nim. - Mógłbyś przygotować coś do jedzenia i picia na dłużej. Będziemy z Hermioną siedzieć w biurze i potrzebujemy zaopatrzenia.

- Już się robi - barman na chwilę zniknął na zapleczu po czym wystawił głowę i powiedział: - idź, przyniosę.

- Dzięki - powiedział i uśmiechnął się lekko.

Powoli zebrał się ze stołka i zaczął krążyć po sali ze szklanką w ręce. Przez głowę przeleciała mu myśl, że mógłby zejść na dół, lecz nie ma tam czego teraz szukać. Za dużo wspomnień.

Zdecydował, że wróci do Hermiony i w końcu na coś się przyda. Kiedy przekroczył próg gabinetu zobaczył, że stos zmniejszył się o połowę.

- Widzę, że dobrze sobie radzisz.

- Muszę - odparła nawet nie podnosząc wzroku znad czytanego arkusza.

Draco rozwalił się na kanapie, a szklankę postawił na stoliku obok. Położył rękę na oczach i dość szybko odpłynął w niebyt.

Hermiona z lekkim uśmiechem obserwowała Dracona. Zawsze wydawał jej się niedostępny i jakby tajemniczy. Tak jak Harry'ego potrafiła przejrzeć na wylot, to on stanowił dla niej zagadkę. Blond włosy arystokrata, dupek, bogacz. Zawsze się wywyższał lecz nigdy nie było wiadomo o co mu tak na prawdę chodzi.

Oczy koloru burzowych chmur tak tajemnicze i niedostępne. Gryfonka nie chciała tego przed sobą przyznać, ale pociągał ją. Ta jego drapieżność rysów, upór i nonszalancja. Ale nie mogła tak o nim myśleć. To Harry był mu przeznaczony. Byli zaręczeni. Nie mogła.

Szybko odgoniła myśli i skupiła się na kolejnych zamówieniach i imprezach.

Po paru minutach usłyszała pukanie do drzwi. Wszedł przez nie barman z tacą, na której była pizza i duża ilość alkoholu.

Draco jak na zawołanie ocknął się i przejął tacę od barmana.

- Pomyślałem, że jak będziemy tu siedzieć, to przydałoby się coś do jedzenia i picia.

- Pizza pasuje, ale tyle alkoholu? Ja mam pracować - syknęła i rzuciła w niego długopisem.

- Nie przesadzaj. Pewnie i tak ja wypiję większość - odparł kładąc tacę na stoliku niedaleko kanapy. Kiwną głową barmanowi i patrzył za nim dopóki nie zamknął drzwi. - Masz zamiar cały dzień pracować?

- Owszem. Jakbyś nie zauważył mam mnóstwo spraw do nadrobienia.

- Ale to jest takie nudne - jęknął.

- Trzeba było zostać w domu - warknęła odkładając kartkę na stos spraw załatwionych i sięgając po kolejny pergamin.

- Nie chciałem cię zostawiać samej - burknął i nalał sobie alkoholu do szklanki. Na znak, że rozmowę uważa za zakończoną siadł na kanapie tyłem do Hermiony i zapatrzył się w obrazek wiszący na ścianie.

Malowidło przedstawiało Hogwart w lecie. Drzewa soczyście zielone, trawa wręcz szmaragdowa, zupełnie jak jego oczy...

Stop! - krzyknął w myślach i przeniósł wzrok na szafkę.

Hermiona za to niemal mechanicznie podpisywała umowy, zlecenia, skargi i pochwały. Jej myśli błądziły dookoła blondyna siedzącego niedaleko niej na kanapie i bruneta, którego nie widziała miesiąc. Jej serce było rozdarte, a umysł zniewolony przez koszmarne wizje przyszłości. Wiedziała jak będzie się czuć, jeżeli okaże się, że nie zdążą uratować Harry'ego. Załamie się i będzie nie do naprawienia. A jak zareaguje Draco? Ten z pozoru twardy i niezniszczalny mężczyzna był w rzeczywistości małym wystraszonym chłopcem, który potrzebuje miłości. Kiedy w końcu ją odnalazł, życie splunęło mu w twarz i rzuciło piaskiem w oczy. Wiedziała, że wtedy Dracona lepiej będzie dobić. Nie będzie się nadawał do niczego.

Wzięła następny pergamin i przebiegła wzrokiem po tekście. Była to prośba do Harry'ego. Nie była w stanie zrozumieć chociażby słowa, więc zgniotła kartkę i rzuciła do kosza. Podobnie zrobiła z dwudziestoma kolejnymi arkuszami. W końcu Draco podszedł do niej i siłą pociągnął na kanapę.

Sama nie wiedziała kiedy zaczęła płakać. Czuła, że Ślizgon wręcza jej do ręki szklankę. Automatycznie wypiła zawartość i podstawiła naczynie po więcej.

- Draco? - szepnęła próbując złapać drugą ręką jego koszulę.

- Tak? - spytał nachylając się do niej.

Hermiona do końca nie wiedząc co robi podniosła lekko głowę i odszukała swoimi ustami jego ust. Blondyn tak zaskoczony tym gestem nie odsunął się, co ona wzięła jako zachętę. Mokre rzęsy muskały jego policzki, a Draco nie wiedzieć czemu nie odepchnął jej od siebie, tylko objął i przyciągnął jakby była kołem ratunkowym na środku wzburzonego oceanu.

Stopili się w jedno ciało, szklanka wyleciała z ręki Gryfonki i stłukła się na parkiecie wydając nieprzyjemny odgłos, jednak żadne z nich nie zwróciło na to uwagi. Oboje potrzebowali chwili zapomnienia.

Dłonie badały drugie ciało, usta pieściły każdy dostępny skrawek skóry szukając nowych miejsc, oddechy mieszały się ze sobą.

Draco przez chwilę pomyślał o pewnym Gryfonie i poczuł wstyd, jednak dłoń Hermiony pod jego koszulką szybko rozmyła wszelkie myśli. Pozostało jedynie pożądanie tak wielkie, że przyćmiewało wszystko, a w szczególności zdrowy rozsądek.

Liczył się tylko dotyk drugiej osoby, drugiego ciała. Nic nie miało znaczenia.

Kanapa okazała się za mała, za to dywan na ziemi niezwykle wygodny. Draco spojrzał na Hermionę, na rumieniec na policzkach, zamknięte oczy i tak niewinną twarz. Przesunął palcami po wgłębieniu koło szyi wywołując westchnięcie.

Nagle poczuł silne ukłucie w okolicy serca. Potrząsnął głową próbując rozgonić mgłę zalegającą na jego umyśle. Wydało mu się nagle to bardzo nie w porządku. Co on robił tutaj na podłodze opleciony przez Hermionę? Nie mógł uwierzyć, że dał się porwać chwili.

Już miał się wyplątać z jej objęć, kiedy otworzyła oczy i spojrzała na niego nieprzytomnie. Czekała na jego ruch. Draco zatrzymał się w miejscu i także spoglądał na nią.

Czuł, że przegrywa z samym sobą. Nachylił się i skubnął dolną wargę. Jęknęła zachęcająco rozchylając wargi. Oddech jej przyśpieszył, a wszelkie wątpliwości zniknęły z umysłu Ślizgona. Począł znowu badać ciało Gryfonki. Szybko pozbył się jej bluzki i spodni.

A Hermiona przeżywała jeden ze swoich snów, kiedy to blond włosy arystokrata łamie się i daje jej to, czego tak w głębi duszy pragnęła. Wyrzuty sumienia, że to narzeczony przyjaciela zostały zduszone na samym początku. Dla niej było już za późno. Czuła na sobie to palące spojrzenie, ręce niespokojnie przebiegające po jej brzuchu. Było w tym coś bardzo intymnego, niepowtarzalnego. Nie liczył się rozum tylko chęć bliskości drugiej osoby.

Byli tylko oni.

***

Spali na dywanie spleceni w jedną całość. Nie było widać, gdzie kończył się Draco, a zaczynała Hermiona. Było im dobrze, błogo. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Z początku ciche, po chwili jednak zmieniło się w bardziej natarczywe.

Pierwsza rozchyliła powieki Hermiona i widząc Dracona obok siebie nagiego pomyślała, że nieźle się wpakowali. Rozglądnęła się po gabinecie i dostrzegła swoje ubrania leżące w zasięgu ręki. Sięgnęła po nie jednocześnie drugą ręką szturchając Dracona w ramię. Ten jęknął coś i przewrócił się na drugi bok umożliwiając jej podniesienie się. Nałożyła na siebie bieliznę i spodnie, kiedy pukanie powtórzyło się. Przeklęła cicho i szturchnęła chłopaka mocniej. Otworzył oczy i rozglądnął się zdezorientowany. Jego wzrok napotkał w połowie ubraną Hermionę. Jej mina wyrażała wszystkie jego myśli. Zerwał się na równe nogi i rzucił po swoje ubrania.

Trzy minuty później Hermiona otworzyła drzwi, za którymi zobaczyła Lucjusza i Severusa.

- Co tak długo? - spytał Snape przechodząc obok Hermiony.

- Zasnęło nam się na kanapie - odparła modląc się, żeby nic jej nie zdradziło.

- No cóż. Tak ciężko pracowaliście... - przytaknął Lucjusz spoglądając na stos papierów leżący na biurku.

- Było tego dwa razy więcej - broniła się Hermiona, jednak wolała zamilknąć.

Czuła się strasznie. Wyrzuty sumienia dogoniły ją i teraz zjadały nie pozostawiając nawet kosteczki. Miała wrażenie, że jest chora. Zaczęła ją boleć głowa, a wzrok rozmazywał się. Usiadła na kanapie starając się nie spoglądać w stronę Ślizgona. Wiedziała, że wtedy się nie powstrzyma i jej opanowanie legnie w gruzach.

Draco czuł się podobnie. ból głowy Hermiony udzielał mu się. Wiedział jaka burza targa wewnętrznie Gryfonką i musiał przyznać, że wyrzuty sumienia także jego nie oszczędzają. Czył się, jakby z każdą sekundą malał i miał się niedługo rozpaść. W całości trzymała go jedynie myśl, że jest tu jego ojciec, a on może wychwycić każdą niepewność, każdą fałszywą nutkę w głosie syna.

- Długo wam tu jeszcze zejdzie?

- Trochę - odparła Hermiona.

- To my wracamy do Malfoy Manor. Tylko nie siedźcie po nocy. Zawsze możecie tu wrócić jutro, po jutrze...

Kiedy mężczyźni wyszli, Hermiona i Draco odetchnęli z ulgą. Jednak nadal, pełni wstydu, nie byli w stanie na siebie spojrzeć.

- Ja... nie wiem, jak to się stało - wybąkała Hermiona biorąc na siebie ciężar prowadzenia rozmowy.

- Czy możemy... możemy uznać, że to nigdy się nie wydarzyło? - spytał niepewnie Draco ze wzrokiem wbitym w podłogę.

Nie chciał urazić Hermiony. Nie chciał jej stracić. To była najważniejsza osoba w jego życiu. Znaczy, zaraz po Harrym.

- Tak. Myślę, że tak będzie nam najłatwiej. Puścić to w niepamięć, zrzucić na hormony, po prostu głupi wybryk. Nic między nami się nie zmieni, prawda? - zapytała spoglądając na niego ukradkiem.

- Nic. Będzie tak, jakby to się nie wydarzyło.

Hermiona przytaknęła i wzięła kawałek pizzy. Dzięki rzuconemu na nią zaklęciu, wciąż była ciepła.

Musiała skończyć dziś sprawy papierkowe. Po zjedzeniu pizzy zasiadła za biurkiem i z jasnym celem przed sobą nie zwracając uwagi na Dracona wzięła się do pracy.

***

Przez kilka kolejnych dni unikali się chcąc sobie uporządkować pewne sprawy. Narcyza nieco się zaniepokoiła widując ich ciągle osobno, ale każde z nich zapytane o powód odpowiadało, że o chwilowe, że się sobą zmęczyli. Jednak sypiali ciągle razem. Był to jedyny sposób na ucieczkę i ratunek z koszmarów.

Separacja nie trwała długo, bo po zaledwie czterech dniach znów byli nierozłączni, a Narcyza uspokoiła się widząc ich znowu razem.

Nikt niczego się nie domyślił, oni próbowali zapomnieć, albo przynajmniej nie zwracać na to uwagi. Byli przyjaciółmi. To było dla nich najważniejsze.

***

Hermiona i Draco siedzieli w Wielkiej Sali i jedli kolację. Od ponad półtora miesiąca Hogwart pogrążony był w mroku i nikt się nie śmiał. Wszyscy żyli z przyzwyczajenia jak automaty. Wykonywali czynności, chodzili na lekcje, odrabiali zadania domowe. Nie było mowy o imprezach, czy wyjściach do Miodowego Królestwa.

Pewnego dnia jednak coś się zmieniło.

Podczas posiłku Draco poczuł ukłucie w lewym ramieniu. Podniósł szybko szatę patrząc na wyraźny Znak. Przeszukał spojrzeniem Salę i spotkał się wzrokiem z Gryfonką. Delikatnie kiwnął głową i wstał nie zważając na protesty kolegów przy stole. Szybko opuścił Salę i spotkał się przed drzwiami z bandą. Wszyscy byli gotowi i zdeterminowani. Niczym na skrzydłach pobiegli do gabinetu Mistrza Eliksirów. Drzwi były otwarte, więc weszli szybko i założyli na siebie przygotowane szaty Śmierciożerców. Nikt nic nie powiedział, ale spojrzeli sobie głęboko w oczy przed założeniem maski. Musieli zapamiętać każdy szczegół przyjaciół.

W pełni ubrani, Draco, Severus i Hermiona deportowali się za Znakiem. Wylądowali w lesie. Odetchnęli lekko z ulgą i poczekali aż Snape da znak reszcie, że mogą się deportować.

Kiedy pojawili się na polance, pojawił się także Lucjusz. Wraz z synem, Snape’em i Hermioną udali się do środka Zamku, a reszta przyczaiła się w krzakach, by móc wkroczyć do akcji.

Grupa wewnętrzna bez większych problemów dostała się do Sali Tronowej, w której miało się odbyć zebranie. Stanęli trochę z tyłu, by się nie rzucać się w oczy. Rozglądali się dyskretnie po sali szukając łatwej drogi ucieczki w razie jakiejś wpadki.

Okna, drzwi, sufit. Trzy wyjścia. Wcale nie tak źle.

Po sali rozszedł się szmer, więc skupili swoją uwagę na środku. Właśnie pojawiła się na nim osoba spowita w czerń niosąca coś na rękach. To coś miało burzę ciemnych włosów i było ubrane w strzępy ubrań, które kiedyś mogły być bardzo przyzwoitym garniturem.

Draco wciągnął powietrze, kiedy ofiara została położona na ziemi i otworzyła intensywnie zielone oczy rozglądając się dookoła. Przez chwilę Harry spotkał się spojrzeniem z Draco, ale widać było, że go nie rozpoznał, bo obojętnie prześlizgnął się spojrzeniem po pozostałych osobach stojących w sali.

Nagle wszyscy uklękli pochylając i głowy przed Czarnym Panem.

Jednak Harry jako jedyny, krzywiąc się z bólu, z krzywym uśmieszkiem na ustach wstał i trzymając się ręką za żebra, wyprostował się dumnie.

Przyrzekł sobie, że się nie złamie.

Tom widząc tą jawną prowokację podniósł jakby od niechcenia różdżkę i rzucił Cruciatusa.

Potter nie wydał z siebie nawet jęku i opadł na kolana plując krwią. Trząsł się jeszcze przez chwilę nim podniósł głowę i spojrzał z wyzwaniem na wroga. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wydobyło się z nich żadne słowo. Popatrzył z wściekłością i łapiąc spojrzenie Riddle’a przesłał mu dzięki ich połączeniu, co chciał powiedzieć.

Tylko na tyle cię stać?

Voldemort ryknął ze złości i zaczął rzucać w niego zaklęcia jak popadnie. Po paru minutach tej jednostronnej walki, Harry stracił przytomność. Oddychał bardzo płytko, z ust sączyła mu się stróżka krwi. Wyglądał bardzo biednie.

Draco musiał całą siłą woli powstrzymywać się, żeby nie rzucić się na środek. Zacisnął pięści i ból spowodowany przebiciem paznokciami skóry dłoni skutecznie go otrzeźwił.

Spojrzał w bok na Severusa. Lekko kiwnął głową dając znak, by spytał się grupy zewnętrznej, jak im idzie.

Snape po chwili kiwnął głową dając znak, że są gotowi. Teraz wystarczyło zabrać Harry’ego.

- Ciekawe ile jeszcze wytrzymasz.

Po pomieszczeniu rozszedł się syk. Wszyscy spojrzeli na Voldemorta, wściekłego, z błyszczącymi furią, czerwonymi oczami, oraz Pottera klęczącego z lekkim uśmiechem na ustach i kręcącego głową.

Nie będę musiał - powiedział w myślach do Toma obserwując chwilową dezorientację i szok na jego twarzy. Trwało to jednak tak krótko, że myślał iż się przewidział.

- Co to ma znaczyć? - syknął Lord zbliżając się do Pottera.

Absolutnie, zupełnie nic - pomyślał.

Na raz zdarzyło się kilka rzeczy. Severus usłyszał w swej głowie krzyk Harry’ego, choć nie był w stanie go zrozumieć, a sam Gryfon ostatkami sił podniósł się na nogi i odwracając się wybił w górę lecąc w stronę ojca i Dracona. Nagle ktoś wyskoczył z tłumu i złapał Pottera w pół i zniknął z nim w zielonym obłoku. Grupa wewnętrzna nie traciła czasu na szok, bo wiedziała, że chwila zwłoki może zadziałać na ich niekorzyść. W każdej chwili mogli zostać zdemaskowani. Deportowali się więc, a Snape wysłał wiadomość o odwrocie.

Wylądowali przy Malfoy Manor, a zaraz za nimi grupa zewnętrzna. Wszyscy cali i zdrowi. Brakowało im tylko Harry’ego.

____________________________________________________________

To ostatni rozdział, ale już niedługo pojawi się drugi tom ;)

Do zobaczenia!